Łączenie plików z wprowadzenia do systemu Linux autorstwa OnWorks

Przejdź do treści

głowa działa podobnie. The ogon polecenie ma przydatną funkcję ciągłego wyświetlania ostatnich n wierszy pliku, który cały czas się zmienia. Ten -f opcja jest często używana przez administratorów systemu do sprawdzania plików dziennika. Więcej informacji znajduje się w plikach dokumentacji systemu.

3.3.5. Łączenie plików

3.3.5.1. Typy linków

Ponieważ wiemy więcej o plikach i ich reprezentacji w systemie plików, zrozumienie łączy (lub skrótów) jest dziecinnie proste. Łącze to nic innego jak sposób dopasowania dwóch lub większej liczby nazw plików do tego samego zestawu danych pliku. Można to osiągnąć na dwa sposoby:

• Twarde łącze: Powiąż dwie lub więcej nazw plików z tym samym i-węzłem. Twarde łącza współdzielą te same bloki danych na dysku twardym, a jednocześnie zachowują się jak niezależne pliki.

Istnieje bezpośrednia wada: twarde łącza nie mogą rozciągać się na partycje, ponieważ numery i-węzłów są unikalne tylko w obrębie danej partycji.

• Dowiązanie miękkie lub dowiązanie symboliczne (lub w skrócie: dowiązanie symboliczne): mały plik będący wskaźnikiem do innego pliku. Dowiązanie symboliczne zawiera ścieżkę do pliku docelowego zamiast fizycznej lokalizacji na dysku twardym. Ponieważ i-węzły nie są używane w tym systemie, miękkie łącza mogą rozciągać się pomiędzy partycjami.

Obydwa typy łączy zachowują się podobnie, ale nie są takie same, jak pokazano na poniższym schemacie:

Rysunek 3-2. Mechanizm twardego i miękkiego łącza

obraz

Należy pamiętać, że usunięcie pliku docelowego łącza symbolicznego powoduje, że łącze staje się bezużyteczne.

Każdy zwykły plik jest w zasadzie dowiązaniem twardym. Dowiązania twarde nie mogą rozciągać się pomiędzy partycjami, ponieważ odnoszą się do i-węzłów, a numery i-węzłów są unikalne tylko w obrębie danej partycji.

Można argumentować, że istnieje trzeci rodzaj powiązania, tj przestrzeń użytkownika link, który działa podobnie do skrótu w systemie MS Windows. Są to pliki zawierające metadane, które mogą być interpretowane wyłącznie przez graficzny menedżer plików. Dla jądra i powłoki są to zwykłe pliki. Mogą zakończyć się na .pulpit or .lnk przyrostek; przykład można znaleźć w ~/.gnome-desktop:

[dupont@boulot .gnome-desktop]$ kot La\ Maison\ Dupont

[Wpis na pulpicie] Kodowanie=Starsza nazwa mieszana=La Maison Dupont Type=X-nautilus-home

X-Nautilus-Icon=temp-home URL=file:///home/dupont

[dupont@boulot .gnome-desktop]$ kot La\ Maison\ Dupont

[Wpis na pulpicie] Kodowanie=Starsza nazwa mieszana=La Maison Dupont Type=X-nautilus-home

X-Nautilus-Icon=temp-home URL=file:///home/dupont

Ten przykład pochodzi z pulpitu KDE:

[lena@venus Pulpit]$ aparat dla kota

[Wpis na pulpicie] Dev=/dev/sda1 FSType=auto Ikona=pamięć MountPoint=/mnt/camera Type=FSDevice

X-KDE-Dynamic-Device=true

[lena@venus Pulpit]$ aparat dla kota

[Wpis na pulpicie] Dev=/dev/sda1 FSType=auto Ikona=pamięć MountPoint=/mnt/camera Type=FSDevice

X-KDE-Dynamic-Device=true

Utworzenie tego rodzaju łącza jest dość łatwe dzięki funkcjom środowiska graficznego. Jeśli potrzebujesz pomocy, pierwszą deską ratunku powinna być dokumentacja systemu.

W następnej sekcji zajmiemy się tworzeniem dowiązań symbolicznych w stylu UNIX za pomocą wiersza poleceń.